‘Ik zie toewijding en betrokkenheid bij personeel’

Weblogbericht | 01-12-2021 | CTP Veldzicht

Als afdelingshoofd van een patiëntenvleugel en als  manager sport, arbeid, onderwijs en vaktherapieën. “Met mijn gezin ben ik destijds vanuit Brabant naar Balkbrug verhuisd. Daar heb ik nooit spijt vangekregen.” Haar tongval verraadt nog steeds haar Brabantse afkomst, maar Van Geffen voelt zich na al die jaren meer dan thuis in deze regio. Dankzij haar inzet voor diverse verenigingen is ze voor veel mensen een bekend gezicht. “Ik ben bijvoorbeeld jarenlang actief geweest voor de voetbalvereniging SC Balkbrug. Als jeugdleider, jeugdvoorzitter en in de activiteitencommissie.”

Verbondenheid met dorp

In 2003 vertrok ze uit Veldzicht, maar bleef wonen in Balkbrug. Ze ging als gevangenisdirecteur aan de slag in Esserheem in Veenhuizen en later de Grittenborgh in Hoogeveen. In 2008 maakte ze de overstap naar het hoger onderwijs. Hier bekleedde ze verschillende directiefuncties. En sinds dit jaar is ze dus weer terug in Veldzicht. Een heel ander Veldzicht dan voorheen, maar dat maakt het voor Hanny van Geffen juist zo interessant om terug te keren.

“Als oud-medewerker en inwoner van Balkbrug heb ik de ontwikkelingen rond Veldzicht altijd met belangstelling gevolgd. Toen het erop leek dat Veldzicht als tbs-kliniek zou moeten sluiten kwam bijna het hele dorp in actie. Dat geeft aan  hoe groot de verbondenheid is met het dorp. Gelukkig mocht Veldzicht uiteindelijk toch openblijven en kreeg het een grotendeels nieuwe bestemming. Ik zag als dorpsbewoner dat er extra hekken geplaatst werden en vroeg me natuurlijk ook weleens af wat voor personen er nu precies achter die hekken verbleven.”

Toewijding en alertheid

Dat antwoord heeft ze inmiddels gekregen. Want vanaf de eerste dag dat ze weer in Veldzicht werkt, is de algemeen directeur veel op pad geweest binnen de kliniek. Ze nam een kijkje op alle leefafdelingen om de verschillende soorten patiënten te leren kennen. Bezocht Huize de Beuk, de dagbesteding, de keuken en liep mee met de afdeling beveiliging.

“Het gebouw kende ik natuurlijk nog wel, een aantal collega’s ook nog. Maar ik wilde iedereen leren kennen en zien en horen wat iedereen doet en wat er leeft. Ik zag toewijding, betrokkenheid, oprechtheid, echte interesse en voortdurende alertheid. Dat maakt me blij en trots. Werken bij Veldzicht vraagt veel van medewerkers. Ik vind het belangrijk om dat te vertellen. Binnen, maar zeker ook buiten de kliniek is het goed dat mensen dat beseffen.''

Laatste redmiddel

In Veldzicht verblijven verschillende doelgroepen, maar voor het grootste deel zitten er personen van niet-Westerse komaf die kampen met vaak ernstige psychiatrische problematiek. Een behandeling in Veldzicht is – al beseffen de patiënten zich dat niet altijd – vaak hun laatste redmiddel om hun leven weer (enigszins) op orde te krijgen.

“Een deel van onze patiënten bestaat uit ernstig ontwrichte personen, die kampen met angsten, psychoses en waanideeën. Dat kan leiden tot agressief gedrag richting ons personeel. Daar is uiteraard veel zorg en aandacht voor. Gelukkig hoor ik ook van mijn medewerkers dat ze zich beseffen dat deze agressie voortkomt uit een ziektebeeld en nooit persoonlijk bedoeld is.”

“Dat maakt dat het werken in Veldzicht emotioneel belastend is, meer dan toen het nog een tbs-kliniek was. Er wordt veel gevraagd van ons personeel. Daar hebben we dus volop aandacht voor. We bieden veel scholing, er is aandacht voor teambuilding en voor elkaar. Natuurlijk wil ik graag dat personeel hier lang werkzaam is, maar als ze vertrekken hoop ik  dat ze zeggen: Ik heb me in Veldzicht kunnen ontwikkelen tot een professional op het gebied van transcultureel werken.”

Transcultureel werken

En uiteraard is er volop aandacht voor de patiënt. “Daarbij speelt het transcultureel werken een belangrijke rol”, legt Van Geffen uit. “We zijn geneigd om alles door een Westerse bril te bekijken en te beoordelen. Maar wanneer je met zoveel verschillende culturen werkt, is het juist van belang om je te verplaatsen in de ander. Welke gewoonten en opvattingen heeft de ander? Hoe wil hij of zij benaderd worden? Op dat gebied zijn we als Veldzicht volop in ontwikkeling. We werken bijvoorbeeld samen met de Rijksuniversiteit Groningen en verschillende hogescholen om wetenschappelijk vast te kunnen stellen hoe we het beste onze bejegening en behandeling vorm kunnen geven. Met een moeilijk woord ‘evidence based’ werken. Oftewel: Welke behandeling werkt wel en welke interventie juist niet?”

Beveiliging spreekt vanzelfsprekend een grote rol in Veldzicht, maar binnen de hekken is er relatief veel vrijheid voor de patiënten. “We willen ze niet beperken, maar juist met hen in contact blijven”, legt Van Geffen uit. “Wanneer iemand verontrustend gedrag vertoond, wordt ie niet meteen in een afzonderingscel geplaatst. Nee, dan is het veel beter dat de sociotherapeut met de patiënt een wandeling gaat maken in onze binnentuin om erachter te komen wat er precies aan de hand is. Dat werkt veel beter dan iemand opsluiten omdat hij ongewenst gedrag vertoont.”

‘Onze omgeving moet weten wat hier speelt’

Eén van de ambities die Hanny van Geffen als algemeen directeur heeft is om de banden met het dorp en de omgeving te verstevigen. “Inwoners moeten weten wat zich hier achter de hekken en muren afspeelt. Welke patiënten verblijven hier? Hoe ziet hun behandeling eruit? Hoe gaat een repatriëring, de terugkeer naar het land van herkomst, in zijn werk? We kunnen natuurlijk niet alle inwoners persoonlijk uitnodigen om langs te komen, maar we gaan wel ons best doen om meer openheid te geven.”

“Denk aan thema-avonden in Huize Erica waarbij iemand van Veldzicht vertelt over onze patiënten en hun achtergrond, behandeling en toekomstperspectief. We willen de vele kwaliteiten die onze patiënten hebben, inzetten voor de omgeving. Bijvoorbeeld door het  klussenteam, dat een tijdje is weggeweest, weer nieuw leven in te blazen en klusjes te laten doen in het dorp.”

Hoewel we er alles aan doen om dit te voorkomen, zal er mogelijk zo nu en dan eens een incident kunnen plaatsvinden waarbij patiënten van ons betrokken zijn. Dat is niet fijn, maar ik vind het wel belangrijk om dit te benoemen. Als er zich iets vervelends voordoet, moeten we niet wegduiken, maar uitleggen wat er gebeurd is en kijken wat we hiervan kunnen leren.”

“We hebben de dorpsbewoners natuurlijk ook nodig. Zij zijn de ogen en oren van het dorp. Gebeurt er iets vreemds of zijn er vragen of onduidelijkheden. Geef dit dan bij ons aan. Praat met ons in plaats van over ons. Op die manier helpen we elkaar en zorgen we ervoor dat iedereen zich prettig voelt.”

Dit artikel verscheen ook in het Ommen Hardenberg Magazine dat via enkele verhalen een inkijkje geeft in het reilen en zeilen binnen en buiten de hekken van Veldzicht.