Al sinds 1967 werkt er een Nouwels in Veldzicht

Weblogbericht | 01-06-2022 | CTP Veldzicht

Jan Nouwels (62) wijst na afloop van het interview op een spreuk aan de wand van de kantoorruimte. ‘Vind werk waar je van houdt en je hoeft nooit meer te werken’. Een citaat van de bekende Chinese filosoof Confucius. “In deze wijsheid kan ik me helemaal vinden”, zegt Jan. “Als je plezier in je werk hebt, voelt het niet als werk. Zo ervaar ik mijn  dienstverband in Veldzicht ook.” Zoon Wouter (27) knikt ter bevestiging. “Voor mij is het precies zo. Ik ben hier pas sinds september vorig jaar, maar voel me in Veldzicht meer dan thuis. Ik zie me hier nog wel een flinke poos werken.”

Nooit saai

Jan Nouwels werkt als sociotherapeut al bijna vier decennia op dezelfde plek en in dezelfde functie. Maar een sleur is het nooit geworden. “Komt ook doordat ik veel veranderingen heb meegemaakt. Qua doelgroepen, qua regelgeving, qua beleid. Saai is het kortom nooit geweest. En je werkt met mensen, dat zorgt altijd voor een bijzondere dynamiek. In een forensisch werkveld moet je altijd ‘aan staan’, dat houdt je scherp. Al is er gelukkig ook voldoende aandacht voor ontspanning en plezier. Dat moet ook. In dit werk moet je op je collega’s kunnen bouwen. De collegiale band is erg groot.”

Dat blijkt bijvoorbeeld wanneer zoon Wouter zijn afdeling laat zien. Aan de wand van de teamkamer hangen tal van foto’s van teamuitjes, etentjes en feestjes. Wouter is ondanks zijn pas korte dienstverband al verschillende keren op stap geweest met zijn collega’s. “Het is alsof hij hier al jaren werkt. Soms vergeet ik weleens dat hij hier pas kort is en nog een opleiding volgt”, zegt één van de collega’s op zijn afdeling.

Tbs’ers

Als sociotherapeutisch medewerker is Wouter werkzaam op een afdeling waar tbs’ers en tbs-vreemdelingen verblijven. Daarnaast volgt hij één dag in de week de opleiding persoonlijk begeleider specifieke doelgroepen. Wouter is opgeleid als bewegingsagoog, in die sector was hij eerder ook werkzaam. Maar zoals dat blijkbaar gaat bij de Nouwels kwam hij uiteindelijk in Veldzicht terecht. “Het bevalt me hier erg goed. Ik leer nog steeds veel, maar de omgang met de patiënten loopt vanaf de eerste dag goed. Dit is een fijne werkplek met volop mogelijkheden om je te ontwikkelen.”

Vader en zoon Nouwels wonen in Balkbrug en worden regelmatig aangesproken op hun werk. Niet zo vreemd, want vrijwel iedereen weet dat ze werkzaam zijn bij Veldzicht. Vader Jan met een grijns: “Toenik in het verleden regelmatig met een tbs’er op verlof ging, kreeg ik weleens de opmerking van een tbs’er: ‘Ik ga niet hém op pad in Balkbrug, want iedereen in het dorp kent Jan Nouwels. Dan weten ze ook meteen dat ik een tbs’er ben’.”

Nieuwsgierigheid

Wouter: “Ik werk natuurlijk nog niet zo lang in Veldzicht, maar merk wel dat er in mijn omgeving nieuwsgierigheid is naar wat zich hier afspeelt en wat voor mensen hier zitten. Ik kan er natuurlijk nog niet alles over vertellen en moet ook rekening houden met de privacy van personen die bij ons verblijven. Mijn vader heeft veel meer meegemaakt en kan daar ook prima over vertellen.”

Jan: “Als iemand me vraagt wat voor mensen er in Veldzicht zitten, vertel ik dat het mensen zijn met problemen. Mensen die hulp nodig hebben en die geven wij ze. Het zijn zeker niet alleen moordenaars en verkrachters. Tegenwoordig helemaal niet meer. Er zitten nu ook veel personen die helemaal niets strafbaars hebben gedaan. Maar die wel psychisch in de war zijn en daarvoor behandeld moeten worden. Toen Veldzicht nog volledig dienst deed als tbs-kliniek wist bijna iedereen wat voor soort mensen hier zaten. Met de huidige uiteenlopende doelgroepen, waaronder veel personen van niet-westerse afkomst, is dat anders. Dat zorgt voor wat meer onbekendheid.”

Contact met dorp

Hij vervolgt: “Door de dreigende sluiting en vervolgens de transitie van tbs-kliniek naar Centrum voor Transculturele Psychiatrie had Veldzicht jarenlang wat minder oog voor de directe omgeving. Ze hadden de handen vol aan zichzelf. Gelukkig is er nu weer meer aandacht om de band met het dorp, die van oudsher goed is, weer aan te halen. De open dag is weer terug en ook op andere manieren worden de contacten aangehaald. Patiënten gaan weer klussen doen in het dorp. Een goede ontwikkeling. Veldzicht heeft Balkbrug nodig. Andersom is Veldzicht ook belangrijk voor het dorp. Het mooiste bewijs daarvan is natuurlijk het massale protest dat loskwam toen de kliniek moest sluiten.”

Veiligheid is een belangrijk thema binnen een forensische setting en dus ook binnen de hekken van Veldzicht. Personeel krijgt bijvoorbeeld weerbaarheidstraining, zodat ze fysiek kunnen ingrijpen wanneer dat noodzakelijk is. Jan kent de voorbeelden van soms ernstige incidenten waarbij ook collega’s gewond zijn geraakt. Wouter heeft nog geen vervelende gebeurtenissen meegemaakt. “Uiteraard doen we er alles aan om zoiets te voorkomen. Het belangrijkste is om een goed contact te hebben met de patiënt. Zodat je weet wat er speelt en kunt ingrijpen wanneer er signalen zijn.” Twijfels over zijn werkplek heeft Wouter niet. “Je eigen vader laat je natuurlijk niet op een plek aan de slag gaan waar het onveilig is of waar geen fijne werksfeer heerst.”

‘Mijn vader zou trots zijn op mijn zoon’

Dat de naam Nouwels onlosmakelijk is verbonden aan Veldzicht is mede de verdienste van Jan Nouwels senior. “Hij is in 1967 in dienst gekomen van Veldzicht en heeft er tot 2000 gewerkt”, weet zijn zoon Jan. “Mijn vader is destijds van Schiedam naar Balkbrug verhuisd met zijn gezin. Hij kreeg een bos sleutels en mocht zelf een geschikte woning in het dorp uitzoeken.”

Jan Nouwels senior was werkzaam als afdelingshoofd en gaf in de loop der jaren leiding aan diverse teams en afdelingen. “Altijd netjes in het pak, met stropdas”, herinnert zijn zoon zich. “Hij stak zijn mening niet onder stoelen of banken, maar wel altijd op een nette manier. Ik heb geen slechte verhalen over hem gehoord. Onze huidige algemeen directeur Hanny van Geffen werkte in het verleden als afdelingshoofd al eens in Veldzicht. Ze is destijds ingewerkt door mijn vader.”

Kleinzoon Wouter bewaart goede herinneringen aan zijn opa en wordt sinds hij in Veldzicht werkt regelmatig herinnert aan zijn grootvader. “Dan spreek ik een oudere collega die vertelt dat hij nog met mijn opa heeft gewerkt. Dat is natuurlijk leuk om te horen.”

Uniek is het niet dat er drie generaties werkzaam zijn binnen dezelfde organisatie. Maar bijzonder is het zeker. Jan: “Mijn vader is in 1999 met pensioen gegaan en in 2009 overleden op 70-jarige leeftijd. Ik weet zeker dat hij er erg trots op zou zijn wanneer hij wist dat zijn kleinzoon in zijn en mijn voetsporen zou treden.”

Dit artikel verscheen ook in het Ommen Hardenberg Magazine dat via enkele verhalen een inkijkje geeft in het reilen en zeilen binnen en buiten de hekken van Veldzicht.